Mijn naam is Stefanie Hehalatu, geboren en getogen in Limburg. Momenteel werk ik voor Stichting Pelita. Stichting Pelita zet zich in voor mensen uit voormalig Nederlands-Indië die na afloop van de Tweede Wereldoorlog, de Bersiap of vanwege de Indonesische onafhankelijkheid naar Nederland vertrokken. Grof geschat: 300 duizend Indische Nederlanders en 12 duizend Molukkers. Stichting Pelita begeleidt hen bij hun aanvraag voor de wetten voor oorlogsgetroffenen, verwijst hen eventueel door naar maatschappelijk werk en spant zich in voor informele netwerken op het gebied van cultuurspecifieke zorg waarvoor het scholing verzorgt. Aangezien er ook veel Indische en Molukse mantelzorgers zijn heb ik me aangesloten bij PML. Ik wil de Indische en Molukse mantelzorgers een stem geven.
Daarnaast ben ik ook aangesloten bij het PML voor het project “Alle mantelzorgers werken aan hun toekomst”. Dit project is in het bijzonder voor niet-Nederlandse vrouwen opgezet, omdat ik uit eigen ervaring weet dat het belangrijk is om te weten wie je bent, wat je doet, en waarom je iets doet. Zeker als mantelzorger in een niet Nederlandse cultuur met andere normen en waarden is het soms zoeken wat wel of niet te doen. Mantelzorg overkomt je, je staat er niet bij stil en doet het gewoon. In niet-Nederlandse culturen is het net iets meer vanzelfsprekend om te zorgen voor een ander. De term mantelzorger bestaat in veel niet-Nederlandse culturen niet en er is ook geen vertaling voor in een andere taal.
Ik ben sinds mei 2016 zelf mantelzorger, van een oom en een neef die beide blind zijn.
